Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An quae de prudentia, de cognitione rerum, de coniunctione generis humani, quaeque ab eisdem de temperantia, de modestia, de magnitudine animi, de omni honestate dicuntur? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Si longus, levis dictata sunt. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Sed fac ista esse non inportuna; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Quod enim testimonium maius quaerimus, quae honesta et recta sint, ipsa esse optabilia per sese, cum videamus tanta officia morientis? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? In sapientem solum cadit, isque finis bonorum, ut ab ipsis Stoicis scriptum videmus, a Xenocrate atque ab Aristotele constitutus est. Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Cur post Tarentum ad Archytam? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Se omnia, quae secundum naturam sint, b o n a appellare, quae autem contra, m a l a. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Sed qui ad voluptatem omnia referens vivit ut Gallonius, loquitur ut Frugi ille Piso, non audio nec eum, quod sentiat, dicere existimo. Quare aliud aliquod, Torquate, hominis summum bonum reperiendum est, voluptatem bestiis concedamus, quibus vos de summo bono testibus uti soletis. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Hoc est non dividere, sed frangere.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Certe non potest. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Videsne quam sit magna dissensio? Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sumenda potius quam expetenda. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Quae sequuntur igitur? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Moriatur, inquit.

Cur, nisi quod turpis oratio est? Duo Reges: constructio interrete. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;